Nadat wij ons verslag hadden aangeboden aan de toenmalige Bewonerscommissie kwam deze na lezing onmiddelijk in actie. Zij stelde een vergadering vast en verzocht Viterra, Essent, Wonen West Brabant, de Huurdersbelangenvereniging Spectrum en enige andere Bewonerscommissies en ons, Bas Verbiest en Han Schneider, daarbij aanwezig te zijn. De verhuurder Wonen West Brabant was de enige die verstek liet gaan!

 Zoals uit het voorgaande blijkt zijn wij blijven steken in de onwil van onze verhuurder om mee te werken aan een eerlijke verdeling van de verwarmingskosten onder de bewoners van de 364 woningen gelegen aan respectievelijk Bunthof en Groeshof.

 Hier volgt een overzicht van de gang van zaken sedert wij ervan op de hoogte zijn gesteld dat er voor de bewoners veranderingen kwamen in de verrekening van de warmtekosten.

 Op 13 juni 2002 kregen de bewoners een vooraankondiging van de verhuurder, destijds “Spectrum”, van hetgeen op komst was ivm de verwarmingskosten. Op details werd niet ingegaan en er was ook geen voorstel voor het houden van een enquête.

 15 september 2003 kregen de bewoners bericht van destijds Viterra betreffende “Registratie en vervanging van warmtekostenverdelers.”. Dat gebeurde in opdracht van Essent, “om de warmtekosten eerlijk te verdelen.”

 In een eerlijke verdeling kon een ieder zich vinden. En er werd niets meegedeeld over veranderingen in de methode van berekening. Wij hoorden ook niets over het verloop van het vervangen van de warmtemeters. Ogenschijnlijk verliep alles dus op rolletjes.

 In november 2004 kregen de bewoners hun specificatie en afrekening van Viterra. Die specificatie gaf reden tot een hoop onrust bij het merendeel van de bewoners. De bedragen verschilden met voorafgaande jaren. Er stonden termen op die niemand begreep en cijfers die mensen deed duizelen.

 Het onderzoek dat wij op een voorgaande pagina hebben gepubliceerd, was het gevolg.

 17 januari 2005 vond de bijeenkomst plaats met de verschillende partijen. Verhuurder “Spectrum” was niet aanwezig omdat zij van mening waren dat zij niet meer verantwoordelijk waren omdat zij dachten dat de verwarmingskosten niet meer onder de servicekosten vielen. Essent incasseerde immers de kosten. Op die bijeenkomst was Essent meegaand en zou ook met ons de klachten gaan onderzoeken. Ook Viterra hield zich afzijdig. Zij waren ook van mening dat alleen Essent verantwoordelijk was omdat zij in opdracht van Essent handelden.

 Essent pakte de draad op en met ons werden alle klachten en de situaties in de verschillende woningen nagegaan. Alle individuele klachten werden allemaal voorbeeldig opgelost. Tot het geschil over de omrekenfactoren en reducties ter sprake kwam. Essent, zo werd gesteld, had een eigen WKV  (Warmtekostenverdeelsysteem) beleid waar niet vanaf kon worden geweken. Maar om ons tegemoet te komen wilde men het advies van een onafhankelijk bureau. Dat zou dan door de verhuurder in de arm genomen moeten worden. In november 2005 gaf de verhuurder, inmiddels Wonen West Brabant, opdracht aan een bureau Damen in Delft om onderzoek te doen naar een juiste verdeling van de warmtekosten door berekeningen. Deze ging aan het werk. Zo ook wij. Wij gingen op onderzoeken spraken met een lid van de Bewonerscommissie die in 1988 betrokken was geweest met het destijds installeren van de verdampingsmeters en plaatsen van Hoogrendement verwarmingsketels. Deze vertelde ons dat er in die jaren een bureau van “Bouwcentrum” uit Rotterdam bij betrokken was geweest. Die had toen een rapport opgesteld. Op dat rapport konden wij beslag leggen. Daaruit werd duidelijk dat de verdampingsmeters verschillende gradenverdelingen hadden om het verschil in de grote van de radiator te compenseren. Kleine radiatoren hadden een fijne en grote radiatoren een grove verdeling. Dat was gedaan omdat de kleine radiatoren in een ruimte van dezelfde inhoud als waar grotere radiatoren stonden te compenseren omdat in verblijven met een kleinere radiator een stijgleiding liep. Een stijgleiding voor het transport van het hete verwarmingswater en een daalleiding voor het afgekoelde verwarmingswater. Beide hebben altijd een bepaalde verwarmingscapaciteit. Die capaciteit was afgetrokken van de capaciteit van de radiator zodat die kleiner kon zijn in een vertrek van gelijke inhoud. Daarmee was het verschil in de verschillende gelijke woonruimten verklaard. Alleen de doprimometers verwerken alleen de afgestane warmte van een radiator en doet niets met de capaciteit van de radiator of stijgleidingen.

 Wat deed Essent vervolgens? Die kende aan de radiator een omrekenfactor toe. Zo kreeg de grootse een factor 3,075 en de kleinste 0,750. Diegene met een grote radiator zonder warmte van stijgleiding werd dus zwaarder belast dan iemand met een kleine radiator met warmte van stijgleidingen. Een idiote berekening. Een eerlijke verdeling was dus ver te zoeken. Als klap op de vuurpijl werd aan schilwoningen, woningen die onder het dak, aan de zijkanten van het complex en als woning staand op de begane grond, een reductie toegekend vanwege warmteverlies naar buiten. Van 20 tot 40 procent. Ook hier constateerde wij een onrechtvaardigheid. Zo krijgen de woningen op de eerste verdieping reducties tot 50 procent. Dat terwijl die woningen boven de bergingen gelegen zijn. Onder de vloer van die woningen lopen in die bergingen op de tussenverdieping de transportleidingen voor de verwarming. Daar is altijd warmteverlies en heerst in de winter een temperatuur van 16 tot 18 graden Celsius.

 Het WKV beleid van Essent was dus niet rechtvaardig en eerlijk. Inmiddels kwam het rapport van bureau Damen uit. Daar hebben we veel over gediscuteerd. Het was weliswaar tot de conclusie gekomen dat de berekening van Essent onjuist was, maar kwam met een herberekening die nergens op gebaseerd was. Natte vingerwerk vroegen wij? En dat was het inderdaad. Daarop vroegen wij of het bureau dan een berekening kon maken met de gegevens van 1988 zoals die in het rapport van Bouwcentrum waren gemaakt. Dat kon. Alleen wij moesten dan wel met de uitkomsten akkoord gaan. Toen volgde een berekening van differentiatie van de vaste kosten. Echter geen herstel van de vreemde omrekenfactoren. Wij wilden niet verder dwarsliggen en gingen met die berekening  akkoord. Hier zat ook weer een vreemde redenatie in, omdat aan iedereen 5 procent extra reductie was toegekend! Daarop stelden wij een akkoord verklaring op en vroegen aan alle betrokkenen die ook te tekenen.  Aanvankelijk stelde de vertegenwoordiger van WWB dat de Bewonerscommissie dan een enquête moest houden alvorens in te voeren.  Dat vonden wij niet juist, omdat het hier niet ging om een verandering in beleid, maar het herstellen van fouten die door Essent waren gemaakt. En niet alleen fouten maar ook het invoeren van veranderingen zonder overleg met de bewoners! Toen was immers ook geen enquête gehouden! Het zou wel de taak van de Bewonerscommissie zijn aan de bewoners uit te leggen het hoe en waarom. Hier kon iedereen zich in vinden.

 Op een bijeenkomst tussen WWB, Essent en de Bewonerscommissie gaf Essent geen akkoord, maar moest met het thuisfront worden overlegd. Kort daarop kreeg WWB bericht dat Essent het niet zou invoeren omdat het niet overeenkwam. Wij probeerden met o.a. een door ons zelf geschreven programma in Excel aan te tonen dat de laatste berekening, met differentiatie, veel rechtvaardiger was. Aan de hand van de oude specificaties van bewoners konden wij aangeven wat het voor de individuele bewoner zou betekenen.  Voor een aantal BC leden die halverwege de flat in tussenwoningen woonden gaf het weinig verandering. Voor de hoog en laag gelegen woningen bracht het uiteraard voordelen, maar ook nadelen aan het licht. Een email van WWB met de vraag of de BC akkoord kon gaan met de verhouding 61 / 39 in variabele en vaste kosten leidde tot scheuring tussen de BC enerzijds en Bas en mij anderzijds. De BC wilde namelijk ermee akkoord gaan. Toen wij aangaven dat de BC er niets van had gesnapt omdat die verhouding niet ter discussie had gestaan, maar dat die 39 procent moest worden opgedeeld en gedifferentieerd, werden wij buiten gezet en vriendelijk bedankt.

 Dat betekende dat aan het probleem niet meer zou worden gewerkt en de verhuurder WWB niet meer met ons over de verwarmingsproblematiek wilde praten.  Wij meenden er goed aan te doen om de voorzitter van Raad van Commissarissen om zijn mening te vragen en voor ons te willen bemiddelen. Wij kregen een net briefje van die voorzitter, en bekend en geacht jurist in onze woonplaats, dat hij ons verzoek bij de directeur van WWB op bureau had gelegd ter afhandeling.

 Diens reactie liet niets te raden over. Hij verzocht de BC een enquête te houden onder de bewoners om het door ons afgekeurde plan in te voeren. Dat deelde hij ook netjes aan ons mee, echter met de mededeling dat op onze correspondentie niet meer gereageerd zal worden! Die enquête liep op niets uit.  Slecht 40 procent van de bewoners reageerde. De meeste positief. Alleen er is wettelijk een meerderheid van 70 procent vereist. Dat die niet gehaald zou worden kon WWB wel raden omdat nooit, bij geen enkele enquête meer als 40 procent was gescoord. Daarbij 1/3 van de bewoners had voordeel bij de huidige verrekening en 1/3 geen voor of nadeel. In de Bunthof wonen een klein aantal mensen van buitenlandse afkomst en in de Groeshof een groot deel. Deze zijn over het algemeen min of meer apathisch omdat de kern van het probleem aan hen voorbij gaat. Vele andere woonwijken ervaren dit evenzo. Doordat Essent en Viterra zo hamerden op o.a. het Normblad NEN 7440 hebben wij dat aan geschaft en gelezen. Dat was heel interessant! Daarin werd duidelijk omschreven wie de verantwoordelijke was voor de levering van warmte. Maar ook hoe bepaalde verrekeningen om tot een evenwichtige verdeling te komen, mochten worden verricht.

 Daarmee werden wij in onze handelingen in gelijk gesteld. Wij gingen op zoek naar instanties die ons konden helpen ons gelijk te halen. Wij hebben geïnformeerd bij: De Huurdersvereniging Spectrum; Nederlandse Woonbond; Geschillencommissie; Het NMa; Huurcommissie en tot slot nog eens bij de Regionale Geschillencommissie.

 Bij de Huurcommissie hebben wij een procedure aangespannen in de hoop dat zij zich zou uitspreken over de rekenmethode. Dat deed de Huurcommissie niet, want die beperkt zich tot de ad hoc berekening of die wel juist is. Tja en daar waren natuurlijk geen fouten in gemaakt. Over de problematiek werd geen uitspraak gedaan en werd ook niet achterhaald of hetgeen als verdediging door de verhuurder werd aangehaald wel juist was. Ook haar uitspraak was: Ga naar de rechter.

 En daar ligt het probleem. De kosten om een rechtszaak  aan te spannen zijn hoog en kunnen twee mensen niet op zich nemen. Zeker niet als de tegenpartij zich wel een advocaat kan veroorloven. Wij dachten toen dat wellicht "De Rijdende Rechter" uitkomst kon bieden. We maakten opnieuw een dossier op en stuurden dat naar de redactie.  Eerst kwam het bericht dat het verzoek in overweging werd genomen, een week later gevolgd door de mededeling dat ons verzoek was afgewezen. Ook hier vergezeld dat we ons tot de reguliere Rechter moesten wenden. Niet meer en niet minder. Was de amusementswaarde niet hoog genoeg?

Daarop vervoegden wij ons bij het Juridisch loket voor advies. In Middelburg hield de Rechtbank open dag en verstrekte gratis advies. Daar werden we niet veel wijzer. En gingen daarom naar een plaatselijk advocatenkantoor dat gratis spreekuur hield. Die zag er wel brood in, maar rade ons aan om met meerdere bewoners op te trekken om de er aan verbonden kosten gezamenlijk te dragen. Dat was een niet uit te voeren opdracht.

Er kwam echter licht in de duisternis. Dachten wij! Bas ontving namelijk van het CNV een mail dat leden gratis beroep konden doen op Rechtshulp in andere dan arbeidsgeschillen. Opnieuw een dossier samengesteld en naar een aangewezen advocaat gezonden. Daar volgde enige correspondentie op. De klap op de vuurpijl volgde met het verzoek van de advocate om een enquête te houden onder de bewoners of zij wel die veranderingen zagen zitten. Over de onrechtvaardigheid van de berekening of over het feit dat de berekeningen door Essent zonder enquête waren uitgevoerd werd niet gesproken! Toen wij haar vertelden dat dit juist het punt verschil was gaf zij de opdracht terug en kregen wij van het CNV te horen dat het budget al zover was opgebruikt dat er niet langer door een advocaat van het CNV geprocedeerd kon worden. Er was nog wel een bepaald budget over dat we konden gebruiken indien wij een advocaat vonden die daarvoor de procedure wilde aangaan. Een onmogelijke zaak dus! 

Bij alle partijen die wij benaderden met het verzoek om voor ons belang in het strijdperk te treden,  stuurden wij een bijlage mee van de verschillende stukken waarvan wij meenden dat die belangrijk waren. Die bijlage vind u hieronder.

Het is voor ons onduidelijk waarom grote partijen als Essent, Ista en verhuurder zo handelen als hier omschreven. Het gaat om rechtvaardigheid die geen van die partijen geld kost, maar eerder tevreden klanten oplevert.

 Het een en ander moet nog verder worden uitgewerkt en van materiaal worden voorzien.

 Heeft u vragen of wilt u reageren, laat het ons weten!

  LAAT A.U.B. EEN REACTIE ACHTER!

Terug naar INHOUD